تست های تشخیصی ناباروری در زنان و مردان

آزمایشات ناباروری شامل موارد زیر می شود:

انواع آزمایش ناباروری:

آنالیز اسپرم

SMT

SDF

PCT

آزمایش آنالیز اسپرم:

آنالیز اسپرم به روش کامپیوتری CASA و با دقت کامل علاوه بر حجم و میزان ویسکوزیته، تعداد اسپرم ها در میلی لیتر، نوع تحرک و شکل اسپرم ها (مرفولوژی) بصورت درصد گزارش می گردد.

آزمایشSMT: در این آزمایش میزان تحرک اسپرم ها قبل و بعد از شست و شو و Swim up اندازه گیری می گردد. این آزمایش برای افرادی که قصد IUI (تلقیح داخل رحمی) دارند کاربرد دارد.

آزمایشSDF یا شکست DNA اسپرم: این آزمایش برای آقایانی که آنالیز نرمال داشته و بیش از یکسال تلاش برای بارداری ناموفق داشته اند و یا زوجینی که سقط های مکرر دارند، انجام می شود، میزان شکستگی DNA بصورت درصد گزارش می گردد.

DFI بررسی میزان شکست DNA اسپرم (روشی برای بررسی ناباروری در مردان)

 

تست DFI آزمایشی است که برای بررسی ناباروری مردان به کار می رود که در آن میزان شکست DNA اسپرم مشخص می شود. در واقع به زبان ساده کاربرد تست DFI، در بررسی میزان قطعه قطعه شدن DNA اسپرم می باشد.

علل ناباروری مردان حدود %20 از کل موارد ناباروری را شامل می شود اما هنگامی که با عوامل زنانه ترکیب شوند، در حدود 30 تا 40 درصد موارد نقش دارند. تا به امروز، ارزیابی ناباروری مردان، بر اساس استانداردهای سازمان بهداشت جهانی (WHO)، شامل بررسی تعداد کل اسپرم، تحرک و مورفولوژی می باشد. از این میان، مورفولوژی غیر طبیعی اسپرم نه تنها بر میزان لقاح موفقیت آمیز و میزان بارداری در هر چرخه موثر است بلکه خطر سقط جنین را افزایش می دهد، حتی اگر انتقال جنین از طریق روش های کمک باروری موفقیت آمیز باشد.

در حقیقت، در بسیاری از موارد، ناباروری مردان به علت نقص در DNA اسپرم ایجاد می شود، که تجزیه و تحلیل کیفیت مایع منی (آزمایش اسپرموگرام) هنوز قادر به تشخیص آن نیست. بنابراین برای پیش بینی ناباروری مردان باید بررسی میزان شکست DNA اسپرم یا همان تست DFI انجام گیرد که از ارزش تشخیصی و پیش آگهی بهتری نسبت به پارامترهای معمول مایع منی برخوردار می باشد.

اخیراً، مطالعات بسیاری نشان داده اند که یکپارچگی DNA برای لقاح تخمک ها ضروری است و نشانگر باروری مردان است و همچنین میزان آسیب DNA اسپرم در مردان مشكوك به ناباروری در مقایسه با مردان بارور بیشتر گزارش شده است. در واقع در تست DFI با استفاده از روش های مختلف مانند TUNEL، SCSA و SCD میزان قطعه قطعه شدن یا شکست DNA اندازه گیری و بررسی می شود.

علل شکست DNA اسپرم در ناباروری مردان

ناباروری با عامل مردانه کاملا متداول است زیرا 30 تا 50٪ موارد ناباروری مردان به دلیل مشکلات اسپرم رخ می دهد. قطعه قطعه شدن بالای DNA اسپرم یکی از دلایل ناباروری مردان محسوب می شود و عوامل زیادی می توانند باعث قطعه قطعه شدن و آسیب به DNA اسپرم شوند که می توانند ناشی از سرطان، عفونت، مصرف مواد مخدر، تب بالا، بالا رفتن دمای بیضه، آلودگی هوا، استعمال سیگار، مصرف الکل، استرس، رژیم غذایی نادرست، آلاينده هاي محيطی و شغلي، واریکوسل و افزایش سن باشند که با بررسی میزان شکست DNA اسپرم می توان بهترین گزینه درمانی را به زوج ‌های نابارور معرفی کرد و شانس بچه دار شدن را افزایش داد.

تفسیر تست DFI:

تفسیر این تست و پس از آن درمان شکست DNA اسپرم به انتخاب بهترین درمان ناباروری کمک می‌کند و احتمال موفقیت در روش های کمک باروری را افزایش میدهد و به صورت زیر انجام می گیرد:

  • میزان DFI  کمتر از 15 درصد: وضعیت DNA اسپرم عالی است؛
  • میزان DFI 15 تا 25 درصد: وضعیت DNA اسپرم در محدوده طبیعی است؛
  • میزان DFI  25 تا 50 درصد: وضعیت DNA اسپرم ضعیف است؛
  • میزان DFI بیشتر از 50 درصد: وضعیت DNA اسپرم بسیار ضعیف است.

تست DFI در چه مواردی توصیه می شود؟

از موارد کاربرد تست DFI یا بررسی میزان شکست DNA اسپرم، می توان به آیتم های زیر اشاره کرد:

  • تست DFI یکی از پارامترهایی است که در ناباروری های بدون دلیل بررسی می گردد؛
  • همچنین در بررسی علل متوقف شدن رشد جنین از این تست استفاده می شود.
  • یکی دیگر از موارد کاربرد تست DFI، هنگامی است که رشد ضعیف جنین وجود دارد؛
  • در زمان شکست مکرر روش های کمک باروری مانند IVF / ICSI نیز از تست DFI استفاده می شود؛
  • همچنین بررسی علل سقط مکرر جنیناز دیگر موارد کاربرد تست DFI می باشد؛
  • سن بالای آقا؛
  • وجود واریکوسل؛
  • وجود پارامترهای غیرطبیعی در آزمایش آنالیز اسپرمعلی الخصوص مورفولوژی اسپرم؛
  • و همچنین قرار گرفتن در معرض مواد مضر، از دیگر موارد کاربرد تست DFI می باشند.

درمان شکست DNA اسپرم

برای درمان شکست DND اسپرم، عوامل مختلفی تاثیر گذارند که در ادامه به آن ها اشاره می کنیم.

  • تجویز دارو در صورت وجود عفونت یا تب بالا یکی از روش های درمان شکست DNA اسپرم می باشد؛
  • از دیگر اقداماتی که برای درمان شکست DNA اسپرم انجام می گیرد، اصلاح سبک زندگی می باشد که شامل موارد زیر است:

-ترک مواد مخدر، سیگار و الکل

-کاهش استرس

-ترک شغل های در محیط گرم یا نشسته

-داشتن رژیم غذایی سالم و مصرف غذاهای تازه به ویژه آنتی اکسیدان ها یا ویتامین C و E؛

  • درمان واریکوسل در صورت وجود نیز در درمان شکست DNA اسپرم مؤثر می باشد؛
  • جایگزین کردن روش های کمک باروری هدفمند‎تر یعنی ICSI یا میکرو اینجکشن به جای IVF نیز یکی دیگر از روش های درمان می باشد.

 

تست بعد از نزدیکی (PCT):

این آزمایش برای بررسی ترشحات زنان پس از نزدیکی بعمل می آید، که احتمال بارداری در این تست بررسی می شود.

تست بعد از نزدیکی (Post Coital Test) که به تست PCT معروف است،این تست از  نخستین آزمایش هایی است که برای شناسایی علت ناباروری در زنان به کار رفته و به بررسی ترشحات دهانه رحم می‌پردازد. در حالت طبیعی، تحت تأثیر هورمون‌های زنانه نظیر استروژن، از واژن بانوان ترشحاتی خارج می‌شود.

این ترشحات بدون بو، شفاف و روشن است. ترشحات واژینال به دلیل خاصیت چسبندگی و رقیق بودن خود، فضای مناسبی را در واژن و رحم ایجاد می‌کند که باعث شناور شدن و حرکت راحت اسپرم و درنتیجه رسیدن آن به تخمک می‌شود. بررسی این ترشحات به‌ویژه جهت تشخیص زمان تخمک‌گذاری اهمیت بسیاری دارد.

درواقع، سرویکس یا دهانه رحم با نقش‌آفرینی در محافظت از اسپرم‌ها و ایجاد محیط مغذی، بیشترین موکوس را درست قبل از زمان تخمک‌گذاری و بر اثر تغییرات هورمون استروژن ترشح می‌کند. موکوس دهانه رحم به‌عنوان ماده‌ای آبکی و کشسان، حرکت اسپرم تا رسیدن به تخمک را تسهیل می‌نماید که سنجش کمیت و کیفیت آن نیز توسط یک اسپکولوم صورت می‌گیرد.

این بررسی که تحت عنوان تست PCT یا تست بعد از نزدیکی شناخته می‌شود، مشابه تست پاپ اسمیر در حدود ۴ الی ۱۲ ساعت پس از نزدیکی (حدود زمان تخمک‌گذاری) انجام می‌شود؛ همچنین در این بررسی علاوه‌بر وضعیت مخاط سرویکس، نحوه جابجایی اسپرم در آن نیز مشخص می‌شود.

نتیجه آزمایش بعد از نزدیکی

در حالت طبیعی باید در این نمونه گرفته شده از واژن، اسپرم ها دارای شکل و حرکت طبیعی باشند که در این صورت پزشک تشخیص می دهد زوج از نظر ایمنی و عبور اسپرم از دهانه رحم مشکلی ندارند و احتمالاً ناباروری آنان علت دیگری دارد. اما در صورتی که نتایج آزمایش نشان دهد که آنتی بادی های ضد اسپرم در بدن خانم ترشح می شوند، پزشک استفاده از روش های کمک باروری نظیر IUI و IVF را تجویز می کند.

 

مطلب پیشنهادی: هر آنچه که باید در مورد واکسن HPV بدانیم

 

علت منفی شدن آزمایش

معمولاً نتیجه منفی شدن تست بعد از نزدیکی به عدم وجود اسپرم یا بی‌حرکت بودن همه اسپرم‌ها در موکوس اشاره دارد و مواردی که سبب منفی شدن تست می‌شود عبارتند از:

  • انجام تست در زمان اشتباه و خیلی زودتر یا خیلی دیرتر از تخمک‌گذاری
  • عدم وقوع تخمک‌گذاری در آن سیکل قاعدگی به علت استرس و اضطراب یا تعیین غلط زمان مقاربت جنسی
  • کم بودن تعداد و تحرک اسپرم‌ها
  • غیرطبیعی بودن دهانه رحم در اثر عفونت مزمن، زخم در دهانه، جراحی‌هایی همچون مخروط‌برداری دهانه رحم و…
  • مصرف داروهایی با اثر منفی بر تولید موکوس خوب و کافی
  • عفونت‌های مزمن رحم

علت مثبت شدن تست PCT:

مثبت شدن نتیجه تست PCT نیز نشان‌دهنده موارد زیر است و به انتخاب روش درمانی مناسب کمک می‌کند:

  • تولید کافی اسپرم در مرد
  • طبیعی بودن غدد دهانه رحم
  • قرارگیری صحیح اسپرم در واژن طی مقاربت جنسی
  • عدم وجود آنتی‌بادی‌های ضداسپرم در موکوس
  • تولید کافی استروژن قبل از تخمک‌گذاری و درنتیجه روند طبیعی تخمک‌گذاری

اقدامات متناسب با نتیجه تست PCT

در کل، باید ذکر کرد که معمولاً برای تأیید نتیجه منفی آزمایش پی‌سی‌تی (PCT)، آزمایش چند بار در شرایط مناسب تکرار می‌شود تا پزشک از منفی بودن نتیجه اطمینان یابد. بدین ترتیب اگر وضعیت موکوس خوب باشد، یک قطره از موکوس تازه در کنار یک اسپرم تحت میکروسکوپ قرار داده می‌شود که عملکرد آن‌ها بررسی گردد.

طی این آزمایش که به تست نفوذ اسپرم یا تست نفوذ موکوس داخل آزمایشگاهی معروف است، اگر اسپرم پس از ۱۵ دقیقه تحرک مناسبی از خود نشان دهد یا به موکوس نفوذ نکند، احتمال وجود آنتی‌بادی ضد اسپرم در نظر گرفته می‌شود. بنابراین بر حسب تشخیص پزشک، آزمایش‌های تکمیلی صورت می‌گیرد و مشکلات دهانه رحم براساس آن اصلاح می‌شود.

/0 نظرها/توسط

چگونگی تشخیص و درمان آلرژی

آلرژی چیست؟

آلرژی واکنش بدن شما به ماده ای است که آن را به عنوان یک “مهاجم” مضر می بیند. به عنوان مثال، تماس با ماده ای که معمولاً یک ماده بی ضرر است، مانند گرده، ممکن است باعث واکنش سیستم ایمنی (سیستم دفاعی بدن شما) شود.

موادی که باعث این واکنش ها می شوند آلرژن نامیده می شوند.

“واکنش آلرژیک” روشی است که بدن شما به آلرژن پاسخ می دهد. زنجیره ای از رویدادها رخ می دهد که منجر به یک واکنش آلرژیک می شود.

اگر مستعد ابتلا به آلرژی هستید، اولین باری که در معرض یک آلرژن خاص (مانند گرده) قرار می گیرید، بدن شما با تولید آنتی بادی های آلرژیک (IgE) پاسخ می دهد. وظیفه این آنتی بادی ها یافتن آلرژن ها و کمک به حذف آنها از سیستم شما است. در نتیجه یک ماده شیمیایی به نام هیستامین ترشح می شود و باعث ایجاد علائم آلرژی می شود.

 

علائم آلرژی

علائم شامل عطسه، احتقان (احساس گرفتگی) و خارش، آبریزش چشم، بینی و دهان است. گزینه های درمانی شامل آنتی هیستامین های خوراکی بدون نسخه و تجویزی، ضد لکوترین ها، استروئیدهای بینی، آنتی هیستامین های بینی و کرومولین بینی است. در برخی افراد، علائم آسم آلرژیک (خس خس سینه، تنگی نفس، سرفه، و/یا تنگی قفسه سینه) می تواند در اثر قرار گرفتن در معرض گرده گل ایجاد شود.

1 از 6 نفر انواع آلرژی ها را تجربه می کنند، از جمله آلرژی های داخلی/خارجی، غذا و دارو، لاتکس، حشرات، حساسیت های پوستی و چشمی. تعداد افرادی که آلرژی دارند در تمام سنین، جنس و گروه های نژادی همچنان در حال افزایش است.

 

درمان و داروها

اگرچه اجتناب از آلرژن یک رویکرد درمانی مهم است، اما معمولاً واکنش آلرژیک را به طور کامل پایان نمی دهد.

داروهایی مانند آنتی هیستامین ها (مانند آلگرا، زیرتک)، ضد احتقان ها (مانند سودافد، کنتاکت)، یا ترکیبی از داروهای بدون نسخه و تجویزی، برای درمان علائم آلرژی شما استفاده می شوند. اسپری های بینی مانند استروئیدهای موضعی بینی (به عنوان مثال، فلوناز، ناسونکس)، کرومولین سدیم و آنتی هیستامین های موضعی بینی نیز می توانند برای درمان علائم آلرژی استفاده شوند.

داروهای آسم که علائم آلرژی را کاهش می دهند عبارتند از:

گشاد کننده های برونش استنشاقی

استروئیدهای استنشاقی

برونکودیلاتورهای خوراکی (تئوفیلین).

ضد لکوترین های خوراکی (مونتلوکاست [Singulair®]، zafirlukast [Accolate®] و zileuton [Zyflo®]).

داروهای تزریقی، مانند omalizumab (Xolair®)، dupilumab (Dupixent®)، reslizumab (Cinqair®)، benralizumab (Fasenra®)، یا Mepolizumab (Nucala®).

 

 

اگر علائم شما به اندازه کافی با ترکیبی از اقدامات اجتنابی و استفاده منظم از دارو کنترل نشود، ایمونوتراپی (“درمان شات آلرژی”) یا ایمونوتراپی خوراکی آلرژی توصیه می شود. نشان داده شده است که این واکسن در بیمارانی که به درستی انتخاب شده اند مبتلا به رینیت آلرژیک و/یا آسم آلرژیک موثر است.

یکی دیگر از گزینه های درمانی، آبیاری با نمک با استفاده از کیت شستشوی سینوس است. این کیت های شستشو (به عنوان مثال، Neilmed®) بدون نسخه فروخته می شوند یا می توانند در خانه ساخته شوند. برای تهیه آبکشی خود، نصف قاشق چایخوری نمک بدون ید را با نصف قاشق چایخوری جوش شیرین در هشت اونس آب مقطر یا جوشانده ترکیب کنید. این مخلوط آلرژن ها را شستشو می دهد و میزان التهاب (ادم) ایجاد شده را کاهش می دهد.

هر آلرژن از 0 تا 6 نمره گزاری می گردد. نمره صفر نشان دهنده عدم ردیابی IgE (عدم آلرژی زایی)، نمره یک به معنی نتایج حدواسط و نمره دو تا شش نشاندهنده آلرژی زایی و شدت آنتی ‏بادی IgE افزایش یافته بر علیه آلرژن می‏باشد.

اندازه گیری ایمنوگلوبولین E (IgE) سرم، روشی مؤثر برای تشخیص آلرژی و بخصوص برای شناسایی آلرژن ( ماده ای که فرد به آن آلرژی دارد) می باشد. هنگامیکه اشخاص آلرژیک با آلرژن تماس پیدا کنند، سطح IgE سرم افزایش می یابد. دستجات گوناگونی از آلرژن ها می توانند موجب پاسخ آلرژی شوند. این آلرژنها شامل: پوست بدن حیوانات، بعضی از غذاها، قارچها و مخمرها، حشرات و سموم حشرات، داروها و مواد موجود در محیط کار افراد می باشد.

انجام تست آلرژی سرمی درموارد زیر کاربرد دارد:

  1.  در مواردی که حساسیت به یک آلرژن اختصاصی وجود دارد و می ‏توان توسط ایمونوتراپی اقدام به حساسیت زدایی فرد نمود.
  2.  در مواردی که تست پوستی غیرقابل اعتماد باشد.
  3.  سابقه وجود واکنش‏های شدید آلرژیک به تست‏های پوستی.
  4.  انجام تست جهت اطفال.
  5.  در بیمارانی که به دلایل مختلف نمی‏توانند تست پوستی انجام دهند
  6.  در مواردی که درمان‏های حساسیت زدایی براساس تست‏های پوستی موفقیت ‏آمیز نبوده‏اند.

تصمیم گیری راجع به روش تشخیصی آلرژی و شناسایی آلرژن بستگی به فاصله زمانی میان تماس با یک آلرژن و انجام آزمایش، گروه آلرژن، سن بیمار، احتمال بروز شوک آنافیلاکسی و اندام هدف مبتلا شونده ( پوست، ریه، روده و مانند آن) دارد. سنجش IgE سرمی، همانند آزمون های پوستی برای تشخیص آلرژی و شناسایی آلرژن بکار برده می شود، تا بتوان یک رژیم مناسب ایمنی درمانی تجویز نمود. این روش بسیار دقیقتر و کم خطر تر از آزمون پوستی است.

در آزمایشگاه شکوه با استفاده از روش دقیق و کیت  Allergy Atopy Screen تولید شرکت EuroLine  آلمانی به  بررسی  ایمنوگلوبولین E (IgE) سرم پرداخته میشود که دقت و صحت بالایی در تشخیص انواع آلرژنهای تنفسی و غذایی را دارد.

 

منابع:

my.clevelandclinic.org

nazemilab.ir

/0 نظرها/توسط

تب کریمه کنگو چیست و چگونه منتقل می شود؟

تب کریمه کنگو چیست؟

تب خونریزی دهنده کریمه کنگو یک تب خونریزی دهنده ویروسی است که معمولاً توسط کنه ها منتقل می شود. همچنین می‌تواند از طریق تماس با بافت‌های حیوانی ویرامیک (بافت حیوانی که ویروس در آن وارد جریان خون شده است) در حین و بلافاصله پس از کشتار حیوانات به آن مبتلا شود. شیوع CCHF تهدیدی برای خدمات بهداشتی عمومی است زیرا ویروس می تواند منجر به اپیدمی شود، نسبت مرگ و میر بالایی دارد (10-40%)، به طور بالقوه منجر به شیوع بیماری در بیمارستان و مراکز بهداشتی می شود و پیشگیری و درمان آن دشوار است. CCHF در تمام آفریقا، بالکان، خاورمیانه و آسیا بومی است.

این بیماری اولین بار در سال 1944 در کریمه توصیف شد و نام تب خونریزی دهنده کریمه را بر آن گذاشتند. در سال 1969 مشخص شد که عامل بیماری زا عامل تب خونریزی دهنده کریمه همان عامل بیماری است که در سال 1956 در کنگو شناسایی شد. پیوند این دو نام مکان منجر به نام فعلی بیماری و ویروس شد.

میزبان های ویروس CCHF شامل طیف گسترده ای از حیوانات وحشی و اهلی مانند گاو، گوسفند و بز می باشد. بسیاری از پرندگان به عفونت مقاوم هستند، اما شترمرغ ها حساس هستند و ممکن است شیوع بالایی از عفونت را در مناطق بومی نشان دهند، جایی که آنها در منشاء موارد انسانی بوده اند. برای مثال، شیوع قبلی در یک کشتارگاه شترمرغ در آفریقای جنوبی رخ داد. هیچ بیماری ظاهری در این حیوانات وجود ندارد.

 

چگونگی انتقال ویروس تب کریمه کنگو

حیوانات با نیش کنه‌های آلوده، آلوده می‌شوند و ویروس حدود یک هفته پس از عفونت در جریان خون آنها باقی می‌ماند و به چرخه کنه-حیوان-کنه اجازه می‌دهد با نیش زدن کنه دیگری ادامه یابد. اگرچه تعدادی از جنس‌های کنه می‌توانند با ویروس CCHF آلوده شوند، کنه‌های جنس Hyalomma ناقل اصلی هستند.

ویروس CCHF یا از طریق نیش کنه یا از طریق تماس با خون یا بافت حیوان آلوده در حین و بلافاصله پس از کشتار به افراد منتقل می شود. اکثر موارد در افراد فعال در صنعت دام مانند کارگران کشاورزی، کارگران کشتارگاه و دامپزشکان رخ داده است.

انتقال از انسان به انسان می تواند در نتیجه تماس نزدیک با خون، ترشحات، اندام ها یا سایر مایعات بدن افراد آلوده رخ دهد. عفونت های بیمارستانی نیز ممکن است به دلیل استریل کردن نادرست تجهیزات پزشکی، استفاده مجدد از سوزن ها و آلودگی تجهیزات پزشکی رخ دهد.

 

روش تشخیص عفونت تب کریمه کنگو

عفونت ویروس CCHF را می توان با چندین آزمایش مختلف آزمایشگاهی تشخیص داد:

سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA)؛

تشخیص آنتی ژن؛

خنثی سازی سرم؛

روش واکنش زنجیره ای پلیمراز ترانس کریپتاز معکوس (RT-PCR) و جداسازی ویروس با کشت سلولی

بیماران مبتلا به بیماری کشنده و همچنین در بیماران در چند روز اول بیماری معمولاً پاسخ آنتی بادی قابل اندازه گیری ایجاد نمی کنند و بنابراین تشخیص در این افراد با تشخیص ویروس یا RNA در نمونه های خون یا بافت به دست می آید.

آزمایش‌های روی نمونه‌های بیمار خطر بیولوژیکی شدیدی را به همراه دارد و فقط باید تحت حداکثر شرایط مهار بیولوژیکی انجام شود. با این حال، اگر نمونه‌ها غیرفعال شده باشند (به عنوان مثال با ویروس‌کش‌ها، اشعه گاما، فرمالدئید، گرما و غیره)، می‌توان آنها را در یک محیط ایمنی زیستی اولیه دستکاری کرد.

 

مطالعه بیشتر: علائم آبله میمونی، راه های انتقال و درمان آن

 

درمان و پیشگیری

مراقبت های حمایتی عمومی با درمان علائم، رویکرد اصلی برای مدیریت CCHF در افراد است.

داروی ضد ویروسی ریباویرین برای درمان عفونت CCHF با مزایای ظاهری استفاده شده است. به نظر می رسد هر دو فرمولاسیون خوراکی و داخل وریدی موثر باشند.

WHO (سازمان بهداشت جهانی) شرکای خود برای حمایت از نظارت CCHF، ظرفیت تشخیصی و فعالیت های واکنش به شیوع بیماری در اروپا، خاورمیانه، آسیا و آفریقا کار می کند.

WHO همچنین اسنادی را برای کمک به بررسی و کنترل بیماری ارائه می‌کند و یادداشت‌های کمکی در مورد اقدامات احتیاطی استاندارد در مراقبت‌های بهداشتی ایجاد کرده است که هدف آن کاهش خطر انتقال عوامل بیماری‌زای خونی و سایر عوامل بیماری‌زا است.

کارگران کشاورزی و سایرین که با حیوانات کار می کنند باید از مواد دافع حشرات بر روی پوست و لباس های در معرض دید استفاده کنند.

 

 

دافع حشرات حاوی DEET (N, N-diethyl-m-toluamide) موثرترین در دفع کنه ها هستند. پوشیدن دستکش و سایر لباس های محافظ توصیه می شود. همچنین افراد باید از تماس با خون و مایعات بدن دام یا انسان هایی که علائم عفونت را نشان می دهند، خودداری کنند. برای کارکنان مراقبت های بهداشتی مهم است که از اقدامات احتیاطی مناسب کنترل عفونت برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض شغلی استفاده کنند.

یک واکسن غیرفعال و مشتق از مغز موش علیه CCHF ساخته شده است و در مقیاس کوچک در اروپای شرقی استفاده می شود. با این حال، در حال حاضر هیچ واکسن ایمن و موثری برای استفاده انسان وجود ندارد. تحقیقات بیشتری برای توسعه این واکسن‌های بالقوه و همچنین تعیین اثربخشی گزینه‌های درمانی مختلف از جمله ریباویرین و سایر داروهای ضد ویروسی مورد نیاز است.

اثرات دراز مدت عفونت CCHF به اندازه کافی در بازماندگان مورد مطالعه قرار نگرفته است تا مشخص شود که آیا عوارض خاصی وجود دارد یا خیر. با این حال، بهبودی کند است.

منبع: cdc.gov

/0 نظرها/توسط

آزمایش تشخیص بتا تالاسمی

بتا تالاسمی و آزمایشات تشخیصی

انتقال اکسیژن در خون توسط گلبول های قرمز و پروتئینی به نام هموگلوبین انجام می‌گیرد. این پروتئین از دو زنجیره آلفا  و دو زنجیره بتا تشکیل شده است. کمبود هر کدام از این زنجیره‌ها که در اثر نقصان عملکرد ژنهای تولید کننده آنها بروز می‌کند باعث بروز بیماری کم خونی ژنتیکی موسوم به تالاسمی می‌شود.

تالاسمی بتا در اثر نقص در تولید زنجیره بتا ایجاد می­شود. وراثت این بیماری به صورت اتوزومال مغلوب است و در نتیجه والدین ناقل به احتمال 25 درصد ممکن است صاحب فرزند بیمار شوند. تشخیص پیش از تولد تالاسمی بتا در دو مرحله  تشخیص ناقلین (مرحله اول) و تشخیص پیش از تولد (مرحله دوم ) انجام می­گیرد.

توالی ژنی بتا تالاسمی روی کروموزم 11 قرار دارد. در این توالی علاوه بر ژن بتا گلبولین ژن‌های دلتا (δ)، گاما (Gγ, Aγ) و اپسیلون (ε) نیز قرار دارد. این ژن‌ها در مراحل مختلف جنینی بروز می‌یابند. ژن بتا در بزرگسالان بروز می‌کند. افراد نرمال  دو نسخه از ژن بتا دارند (β/β).  شدت بیماری بستگی به نوع جهش افراد دارد. بعضی از جهش‌های ژن بتا مثل حذف‌های ژنی باعث می‌شود تولید این پروتئین به طور کامل از بین برود (β0) و برخی جهش‌ها مانند جابه‌جایی هایی که در نواحی تنظیمی ژن اتفاق می‌افتد منجر به کاهش میزان تولید این پروتئین می‌شوند (β+). افراد ناقل  (Minor) که مبتلایان به خصیصه بتا تالاسمی نامیده می‌شوند (Triat) به دو صورت β/β0 و β/β+  دیده می شوند.

بیماران دارای ژنوتیپ β+/β+ فنوتیپ حد واسط نشان می‌دهند. این افراد معمولاً زندگی نرمال دارند اما بسته به شدت کم خونی در مواردی چون بیماری و یا بارداری نیازمند دریافت خون می‌شوند. افراد ماژور β0 /β0  و β0 /β+ کم خونی شدید دارند . گلبول‌های قرمز این افراد ناکارآمد هستند. تولید خون در مغز استخوان های این افراد شدت می‌یابد که این امر  در دراز مدت باعث تغییر شکل استخوان‌ها به ویژه استخوان‌های پهن می‌شود. همچنین این بیماران نیاز به دریافت خون دارند که بیماران را با عوارضی چون افزایش میزان آهن رو‌به‌رو می‌کند. به دلیل کم خونی و بالا رفتن آهن بدن نارسایی قلبی و آریتمی (ناهماهنگی ضربان قلب) نیز ایجاد می شود. پوست زرد رنگ، تغییرات در کبد، طحال و مثانه دیده می‌شود.

تشخیص این بیماری به دو روش مستقیم (تعیین موتاسیون) و روش غیر مستقیم   (مطالعه پیوستگی ژنی) انجام می­گیرد. پیش از انجام آزمایش ژنتیکی دقیقاً باید مشخص شود که هر دو نفر زوجین قطعاً ناقل بتا تالاسمی باشند. بنابراین آزمايشات CBC و الكتروفورز هموگلوبين انجام می­گیرد و ميزان HbA2، HbF و سایر واريانت­ها (در صورت وجود) مورد بررسي قرار میگیرد. پس از بررسي دقيق نتايج آزمايشات خون نوع آزمايشات مولكولي مشخص مي ­شود.

مطلب پیشنهادی: علائم آبله میمونی، راه های انتقال و درمان آن

براي تشخيص قبل از تولد انجام توأم آزمايش­های تعيين موتاسيون ARMS (روش مستقيم ) و مطالعه پيوستگي ژني RFLP ( روش غير مستقيم ) ضروري است.

بطور معمول سه گونه تالاسمی بتا وجود دارد که با توجه به آثار آنها بدن از خفیف تا شدید تقسیم بندی میشوند. از این رو درک تفاوت بین گونه‌ های مختلف تالاسمی مهم است. 

تالاسمی مینور:

در این حالت نقص هموگلوبین به حدی نیست که باعث اختلال در عملکرد هموگلوبین شود و فرد حامل صفت ژنتیکی بتا تالاسمی است. این فرد معمولا به جز یک‌ کم خونی خفیف، مشکل دیگری را نشان نمیدهد. افراد ناقل (Minor) یعنی افرادی که به ظاهر سالم هستند ولی مبتلایان به خصیصه بتا تالاسمی نامیده می‌شوند ( Triat ) به دو صورت β/β0 و β/β+ دیده می شوند.

تالاسمی بینابینی:

بیماران دارای تالاسمی بینابینی ژنوتیپ( β+/β+ )  فنوتیپ حد واسط نشان میدهند. در حقیقت این افراد معمولاً زندگی نرمال دارند اما بسته به شدت کم خونی در مواردی چون بیماری و یا بارداری نیازمند دریافت خون می‌شوند.

البته گاهی اوقات دیده شده در این افراد کمبود پروتئین بتا در هموگلوبین به اندازه‌ ای است که منجر به کم خونی نسبتاً شدید و اختلالات قابل ملاحظه‌ ای در سلامت فرد نظیر بد فرمی‌ های استخوانی و بزرگی طحال می شود. در این مرحله طیف وسیعی از علائم وجود دارد. تفاوت کم بین علائم تالاسمی بینابینی و فرم شدیدتر (تالاسمی ماژور) یا تالاسمی بزرگ میتواند گیج کننده باشد. به دلیل وابستگی بیمار به تزریق خون، فرد را در گروه تالاسمی ماژور قرار میدهند.

تالاسمی ماژور:

این مرحله شدیدترین فرم بتا تالاسمی میباشد که کمبود شدید زیر واحد پروتئینی بتا در هموگلوبین منجر به یک‌ کم خونی تهدید کننده حیات میشود. در این حالت فرد به انتقال خون منظم و مراقبت‌ های طبی فراوانی نیازمند میشود. انتقال خون مکرر در طول عمر منجر به تجمع بیش از حد آهن می شود. که این موضوع باید توسط تجویز عوامل Chelator کمک کننده جهت جلوگیری از مرگ و نارسایی ارگان‌ ها درمان شوند. افراد ماژور β0 /β0 و β0 /β+ کم خونی شدید دارند.

گلبول‌ های قرمز این افراد ناکارآمد هستند. تولید خون در مغز استخوان های این افراد شدت مییابد که این امر در دراز مدت باعث تغییر شکل استخوان‌ ها به ویژه پهن تر شدن آنها میشود. همچنین این بیماران نیاز به دریافت خون دارند که بیماران را با عوارضی چون افزایش میزان آهن رو‌ به‌ رو میکند. به دلیل کم خونی و بالا رفتن آهن بدن نارسایی قلبی و آریتمی (ناهماهنگی ضربان قلب) نیز ایجاد می شود. پوست زرد رنگ، تغییرات در کبد، طحال و مثانه دیده میشود.

اسم توضیحات آلل ها
تالاسمی مینور شکل هتروزیگوت: تنها یکی از آلل های β گلوبین دارای جهش است. افراد مبتلا دچار کم خونی میکروسیتیک خواهند شد. تشخیص معمولاً شامل مقدار حجم بدنی کمتر از میانگین معمولی است.

 

  β/β0

β/β+
تالاسمی بینابینی افراد مبتلا اغلب می توانند زندگی عادی خود را مدیریت کنند، اما ممکن است بسته به شدت کم خونی، به تزریق گهگاهی نیاز داشته باشند، به عنوان مثال، در زمان بیماری یا بارداری.

 

 β+/β+

β0 /β+
تالاسمی ماژور شکل هموزیگوت: زمانی رخ می دهد که هر دو آلل دارای جهش تالاسمی باشند. این یک کم خونی میکروسیتیک و هیپوکرومیک شدید است. درمان نشده باعث کم خونی، اسپلنومگالی و بدشکلی های استخوانی شدید می شود و قبل از 20 سالگی تا حد مرگ پیش می رود. درمان شامل تزریق دوره ای خون است. اسپلنکتومی برای اسپلنومگالی و کیلاسیون اضافه بار آهن مرتبط با انتقال خون. (کم خونی مدیترانه ای؛ کم خونی کولی)

 

 β0 /β0
/0 نظرها/توسط

علائم آبله میمونی، راه های انتقال و درمان آن

آبله میمونی چیست؟

آبله میمونی بیماری نادر ویروسی است که علائم خفیفی مانند آبله ایجاد می‌کند. این بیماری از طریق تماس مستقیم یا فرد آلوده یا سطوح آلوده، مایعات جنسی و مایعات بدن فرد آلوده و غیره منتقل می‌شود. دوره کمون این بیماری ۲۱ روز است و نیاز به داروی خاصی برای درمان ندارد. این بیماری معمولا کشنده نیست؛ پس خیلی نگران نباشید!

این بیماری که در اثر عفونت با ویروس آبله میمون ایجاد می شود. ویروس آبله میمون از جنس Orthopoxvirus از خانواده Poxviridae است. جنس Orthopoxvirus همچنین شامل ویروس واریولا (که باعث آبله می شود)، ویروس واکسینیا (مورد استفاده در واکسن آبله) و ویروس آبله گاوی است.

ویروس آبله میمونی اولین بار در سال 1958 و در زمانی که شیوع یک بیماری مشابه آبله در میمون‌هایی که برای تحقیقات نگهداری می‌شدند کشف شد. به همین به این نام شناخته شد. اولین مورد انسانی این ویروس و بیماری در سال ۱۹۷۰ در جمهوری کنگو به ثبت رسید و در ادامه نیز رفته‌رفته در مناطقی همچون آفریقای مرکزی و غربی دیده شد. تقریباً می‌توان با اطمینان گفت که پس از این ماجراها، موارد ابتلای مشاهده‌شده در خارج از آفریقا، به دلیل سفرهای بین‌المللی و یا ورود حیوانات وارداتی منتقل شده‌اند.

مخزن طبیعی ویروس ناشناخته باقی مانده است. با این حال، جوندگان آفریقایی و نخستی‌های غیر انسانی (مانند میمون‌ها) ممکن است حامل ویروس باشند و افراد را آلوده کنند.

یکی از بزرگ‌ترین ابهاماتی که در زمان انتشار اخبار مربوط به ابتلا به آبله میمونی در سراسر دنیا به وجود آمد، احتمال وجود ارتباط میان آن و کووید ۱۹ است. به همین دلیل هم در پاسخ به این دغدغه باید بگوییم که این بیماری هیچ ارتباطی با ویروس کرونا ندارد و از خانواده ویروس‌های آبله‌ای است.

 

 

علائم و نشانه‌های آبله میمونی

در انسان علائم آبله میمونی مشابه علائم آبله، اما خفیف‌تر است.

این بیماری با تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی شروع می‌شود. تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمونی در این است که آبله میمونی باعث تورم گره‌های لنفاوی (لنفادنوپاتی) می‌شود، در حالی که آبله اینطور نیست. دوره کمون (دوره بین آلودگی به عفونت تا بروز علائم) برای آبله میمونی معمولاً ۷ تا ۱۴ روز است اما ممکن است این دوره بین ۵ تا ۲۱ نیز روز باشد.

بیماری با علائم زیر شروع می‌شود:

  • تب
  • سردرد
  • دردهای عضلانی
  • كمر درد
  • تورم گره‌های لنفاوی
  • لرز
  • خستگی

در عرض ۱ تا ۳ روز (گاهی اوقات طولانی‌تر) پس از بروز تب، بیمار دچار بثورات پوستی می‌شود که اغلب از صورت شروع شده و سپس به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد.

ضایعات، قبل از برطرف شدن، مراحل زیر را طی می‌کنند:

  • ماکول: ضایعات مسطحی که اندازه آن‌ها کمتر از یک سانتی‌متر است.
  • پاپول: برآمدگی کوچک و کاملاً مشخص در پوست است.
  • وزیکول: کیسه‌ای پر از مایع شفاف با دیواره نازک است.
  • پوسچول: ضایعات تاول مانند کوچک، ملتهب، پر از چرک بر روی سطح پوست هستند.
  • دلمه

این بیماری معمولاً ۲ تا ۴ هفته طول می‌کشد.

موارد شدید ابتلا به آبله میمونی با علائم به مراتب شدیدتر نیز معمولاً در میان افراد مبتلا به نقص ایمنی زمینه‌ای و یا در کودکان خردسال دیده می‌شود. خانم‌های باردار نیز از دیگر افرادی هستند که در معرض ابتلا به آبله میمونی شدید قرار دارند.

 

تفاوت های بین آبله مرغان و آبله میمونی

تفاوت های بین آبله مرغان و آبله میمونی
آبله مرغان آبله میمونی
علائم بر روی صورت کمتر و دیرتر پیدا می شوند علائم در صورت زودتر و بیشتر و در شکم و کمر دیرتر پیدا می شوند
شروع بیماری با تب خفیف می باشد که تقریبا همزمان با پیدایش دانه های قرمز پوستی می باشد و دانه ها در مراحل مختلف تکاملی در بدن دیده می‌شوند (سیر تکامل بثورات پوستی از ماکولوپاپولر (دانه‌های پوستی برجسته) به سمت تاول های آبکی ریز دارای مایع شفاف به نام وزیکول، تاول های آبکی ریز دارای چرک و نافدار به نام پوسچول، تاول ها سر باز کرده و در نهایت زخم خشک شده و پیدایش مجدد پوست سالم است) و بثورات پوستی حالتی سطحی و حاشیه ای نامنظم دارند که در مراحل مختلف تکامل ضایعه در نقاط مختلف بدن با تمرکز بر شکم و مرکز بدن مشاهده می شوند و هر ضایعه به سرعت در طی ۲۴ ساعت از ماکول قرمز رنگ به مرحله ی زخم خشک شده و کراسته شدن (کبره بستن) تکامل می یابد. ضایعات عمیق و نسبتا سفت، گرد و با حاشیه منظم می باشند که مرکز آن کمی نافدار شده و گود رفته است و در تمام نقاطی که روی بدن هستند، همگی در یک مرحله هستند، یعنی همزمان و ناگهانی پیدا شده اند و هر یک تا دو روز به مرحله بعدی ضایعات تبدیل می شوند.
تورم غدد لنفاوی در آبله مرغان مشاهده نمی شود تورم غدد لنفاوی در فاز اول بیماری رخ می دهد
آبله مرغان مخصوص انسان است و میزبان حیوانی ندارد آبله میمونی مخزن جوندگان و میمون دارد و انتقال بیشتر از حیوان به انسان است و انتقال انسان به انسان در گذشته بسیار کمتر بوده است
جزء خانواده هرپس‌ویریده است و با ویروس تبخال هم‌خانواده است جزء خانواده پاکس‌ویریده است و با ویروس‌های آبله و آبله گاوی خویشاوند است

روش‌های انتقال آبله میمونی کدامند؟

انتقال این ویروس زمانی اتفاق می‌افتد که از طریق حیوان، انسان یا مواد آلوده به ویروس، با ویروس تماس پیدا کنیم. ویروس می‌تواند از طریق پوست آسیب‌دیده (حتی اگر آسیب قابل مشاهده نباشد)، دستگاه تنفسی یا مخاط (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن شود. انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا زخمی کردن، فراوری گوشت، تماس مستقیم با خون و ترشحات بدن حیوان، یا تماس غیرمستقیم با مواد دفعی حیوان رخ دهد.

آبله میمون عمدتاً از طریق تماس مستقیم با زخم‌های عفونی، دلمه یا مایعات بدن بین افراد سرایت می‌کند. همچنین می تواند از طریق ترشحات تنفسی در طول تماس طولانی مدت و چهره به چهره پخش شود. آبله میمون می‌تواند در طول تماس صمیمی بین افراد، از جمله در حین رابطه جنسی، و همچنین فعالیت‌هایی مانند بوسیدن، نوازش کردن، یا لمس قسمت‌هایی از بدن با زخم‌های آبله میمون منتشر شود. در حال حاضر، مشخص نیست که آیا آبله میمون می تواند از طریق مایع منی یا واژن پخش شود.

هنوز مشخص نیست که چه حیوانی ویروس را در طبیعت نگهداری می کند، اگرچه جوندگان آفریقایی مشکوک هستند که در انتقال آبله میمون به مردم نقش دارند.

واکسن

از آنجایی که ویروس آبله میمونی ارتباط نزدیکی با ویروس ایجاد کننده آبله دارد، واکسن آبله می‌تواند از افراد در برابر ابتلا به آبله میمونی نیز محافظت کند. اطلاعات فعلی نشان می‌دهد که واکسن آبله حداقل ۸۵ درصد در پیشگیری از آبله میمونی موثر است. دانشمندان بر این باورند که واکسیناسیون حتی پس از قرار گرفتن در معرض آبله میمونی، ممکن است به پیشگیری از بیماری یا کاهش شدت آن کمک کند.

در حال حاضر، با توجه به ریشه‌کن شدن آبله، واکسن آبله در دسترس عموم مردم و جز برنامه واکسیناسیون کشوری قرار ندارد.

مطلب پیشنهادی: هر آنچه باید در مورد واکسن HPV بدانیم

 

 

پیشگیری

برای پیشگیری اقدامات متعددی وجود دارد:

  • از تماس با حیواناتی که می‌توانند حامل ویروس باشند (از جمله حیواناتی که مشکوک به بیماری هستند یا لاشه حیوانات در مناطقی که آبله میمونی شایع است) خودداری کنیم.
  • از تماس با موادی که با حیوان بیمار در تماس بوده است خودداری کنیم.
  • بیماران آلوده را از افرادی که در معرض خطر عفونت هستند، جدا کنیم.
  • پس از تماس با افراد یا حیوانات آلوده، بهداشت دست را به خوبی رعایت کنیم. به عنوان مثال، شستن دست‌ها با آب و صابون یا استفاده از ضدعفونی کننده‌های دست مبتنی بر الکل ضروری است.
  • هنگام مراقبت از بیماران از تجهیزات حفاظت فردی (ماسک، دستکش و …) استفاده کنیم.

سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA)، واکسن JYNNEOS که یک واکسن ویروس زنده ضعیف شده است، را برای پیشگیری از آبله میمون تایید کرده است.

 

درمان 

به نقل از «theconversation» معمولاً برای درمان این بیماری نیاز به داروی مشخصی ندارد. از آنجایی که آبله میمونی، معمولاً علائم خفیفی دارد، بعد از گذشت دوره مشخص خود و بدون نیاز به درمان، بهبود می‌یابد. با این حال، واکسن‌هایی نیز وجود دارند که می‌توانند ابتلا به این بیماری را کنترل کنند و آن را کاهش دهند. در صورت لزوم می‌توان برای کنترل شیوع آبله میمونی از واکسن آبله و بعضی داروهای ضدویروسی استفاده کرد.

 

منبع:

cdc.gov

/0 نظرها/توسط

خون بندناف و مزیت های نگهداری آن

بندناف چیست؟

بندناف یک ساختار لوله مانند است که باعث اتصال و ارتباط خونی کودک از طریق جُفت به مادر می شود. عملکرد بندناف در دوران بارداری رساندن مواد مغذی و اکسیژن از طریق جفت از مادر به کودک می باشد که مواد زائد تولید شده در بدن جنین را به بیرون منتقل می کند.

تشکیل بندناف:

  • حلقه نافی ابتدایی حلقه بیضی شکل ما بین آمونیون و اکتودرم است.
  • در پنجمین هفته تکامل جنینی ساختمانهای زیر از این حلقه عبور می کنند:
  1. ساقه اتصالی که حاوی دوشریان و یک ورید است
  2. ساقه زرده همراه با عروق زرده ایی
  3. مجرای اتصال دهنده حفرات داخل رویانی و خارج رویانی.
  • با رشد و نمو بیشتر آمنیون شروع به دربرگرفتن ساقه اتصالی و ساقه کیسه زرده نموده در نتیجه آنها را باهم جمع نموده، و بندناف ابتدایی را بوجود می آورد.در پایان ماه سوم آمنیون به حدی متورم می شود که با کوریون مماس شده، در نتیجه حفره کویونیک را از بین میبرد. پس از آن معمولا کیسه زرده چروک خورده و به تدریج تحلیل می رود.
  • فضای محفظه شکم به طور موقت برای قوس های روده ایی که رشدشان سریع است بسیار کوچک است بنابراین بعضی از قوسها به داخل فضای خارج رویانی در بندناف رانده می شوند و در واقع یک فتق نافی فیزیولوژیک را به وجود می اورند.
  • تقریبا در حوالی پایان ماه سوم قوس های روده به داخل بدن رویان بازگشته ، حفره موجود در بندناف مسدود می شود بنابراین آنچه در بندناف باقی میماند رگ های نافی است که توسط ژله وارتون احاطه شده اند.
  • وقتی نوزاد متولد میشود بندناف وی توسط پزشک بریده می شود.

 

خون بندناف چیست؟

منظور از خون بندناف خون باقیمانده در داخل جفت است که پس از قطع بندناف بیرون می آید. خون بندناف نوزاد غنی از سلول های بنیادی است.

 

مزیت خون بندناف

سلولهای بنیادی خون بندناف نسبت به سلولهای مغز استخوان مزایای بیشتری دارد از جمله:

  • نبود خطر برای مادر و نوزاد
  • جمع آوری آسان و بدون درد برای مادر یا نوزاد
  • عدم انصراف،دهنده به علت درد یا بیماری یا رضایت وی به هنگام اهدا
  • کاهش احتمال رد پیوند به دلیل تعداد کم لنفوسیت های T و سازمان نیافته بودن این سلولها در خون بند ناف.
  • کاهش احتمال آلودگی ویروسی نظیر CMV،EBV
  • افزایش شانس یافتن دهنده پیوند و افزایش تعداددهندگان به هنگام پیوند
  • تبادل اطلاعاتی بین بانک های مختلف در کشورهای عضو نت کورد
  • سلول‌های بنیادی خونساز با قابلیت خودنوسازی و تمایز به تمامی رده‌های خونی بالغ باعث حفظ سیستم ایمنی، عملکرد بافتی و هموستاز خونی در تمام طول عمر موجود زنده می‌شوند.
  • سلول‌های بنیادی خونساز خون بندناف در مقایسه با مغز استخوان و خون محیطی، ظرفیت تکثیری بالاتر و جمعیت‌های سلولی نارس‌تری دارند.
  • امکان استفاده از این منبع را در ایمونوتراپی، مهندسی بافت و طب ترمیمی مقدور می‌سازد.
  • خون بند ناف به راحتی از بانک‌های خون بندناف به دست می‌آید و الزامات کمتری برای سازگاری HLA نیاز دارد، در نتیجه استفاده از سلول‌های بنیادی آن افزایش یافته است.

 

بانکهای خون بند ناف 3 گونه اند:

  • بانکهای عمومی یا ملی
  • بانکهای خانوادگی یا خصوصی
  • بانکهای دوگانه (هایبرید)

 

علت گسترش بانک های خون بند ناف چیست؟

1) نیاز به نمونه برای انجام پیوند

2) افزایش درخواست نمونه از بانک های خونه بند ناف

3) گسترش مراکز پیوند

 

تعداد سال 2003 سال 2004 سال 2011 میزان رشد 2011 نسبت به 2003
بانک عمومی 18 20 29 61%
بانک خصوصی 15 21 30 100%
نمونه در بانک عمومی 58685 76145 160000 170%
نمونه در بانک خصوصی 179350 270991 1150000 540%
جدول 1: رشد بانک‌های خون بند ناف (منبع: Eurocord)

 

بانک تعداد بانک تعداد نمونه
عمومی 100 400000
خصوصی 130 780000
جمع 230 1180000
جدول 2: نمونه های موجود در سراسر دنیا (منبع: Eurocord)

 

 

علت نگهداری خون بند ناف توسط خانواده ها :

  • نگهداری یا اهدا در خانواده هایی که ضریب خطر بدخیمی بالا دارند.
  • نگهداری یا اهدا در خانواده هایی که ضریب خطر بدخیمی پایین دارند.
  • نگهداری یا اهدا برای بیمار خاص

شرایط اهدا و نگهداری خون بندناف:

خون بند ناف هر سال از سوی مراجع ذیصلاح علمی بین المللی بازبینی و تغییراتی در آن اعمال میشود.

هم اکنون سه سازمان مشغول ارائه استاندارد جهت جمع آوری، جداسازی، نگهداری و آزاد سازی خون بندناف هستند.

 

Netcord: 1998

–        Intemational registry of CBU

–        Develop procedures and quality standards for safety and clinical use

FACT (Foundation for the Accreditation of Cellular Therapy)

–        Intemational standards for accreditation of cord blood collection, processing, testing , banking, selection

AABB (American Association of blood banks)

 

روند جمع آوری خون بندناف:

  • شرایط قبل از زایمان: وجود برخی از بیماری ها در تاریخچه پزشکی باعث ممنوعیت کامل یا موقت مادر از جمع آوری خون بند ناف میشود لذا گاهی اوقات برای بررسی بیشتر وضعیت سلامتی مادر انجام ازمایش های تکمیلی از سوی مادر الزامی است.
  • نوع زایمان: خون گیری از ورید بند ناف انجام میشود. بسته به نوع زایمان (طبیعی یا سزارین )خونگیری متفاوت است.در زایمان طبیعی خونگیری داخل رحمی است و درسزارین داخل و خارج رحمی است.

مدت محدودیت مادر جهت جمع آوری خون بندناف بر اساس سابقه پزشکی مادر
سابقه

محدودیت
ابتلا به بیماری های اتوایمیون مانند: ام اس، کورون، لوپوس، کولیت اولستراتیو، میاستنی گراویس

دائم
ابتلا به بیماری های عفونی باکتریال: سیفلیس، توبرکلوز، تیفوئید، پاراتیفوئیدریا، هپاتیت C، هپاتیت B، بروسلوز

دائم
ابتلا به بیماری عفونی ویروسی: HIV، HTLV، تبخال ادامه دار، زگیل و تبخال تناسلی

دائم
ابتلا به بیماری های عفونی انگلی: مالاریا، لشمانیا، کیست هیداتید،

دائم
محروم بودن مادر از اهدای خون به دلایلی غیر از ضعف جسمی و کم خونی خفیف

دائم
سابقه انجام پیوند عضو

دائم
دریافت داروهایی با منشاء انسانی از قبیل: فاکتورهای انعقادی، ایمنوگلوبولین های وریدی

دائم
مصرف مواد مخدر تزریقی و یا داروهای تزریقی پرورش اندام

دو سال
ابتلا به سرطان فعال

دو سال
ابتلا به هپاتیت A و توکسوپلاسموز

دو سال
دریافت خون کامل، گلبول سفید، گلبول قرمز فشرده، پلاکت

یک سال
ابتلا به بیماری های: آبله مرغان، سرخچه، سرخک، زونا، لیستریوز

یک سال
تاتو، حجامت

یک سال
سابقه ی شیمی درمانی

یک سال

* خونگیری داخل رحمی به خارج رحمی ارجعیت دارد.

*خون جفت باید در مدت 3تا5 دقیقه جمع آوری شود زیرا پس از این مدت احتمال لخته شدن خون در بندناف و جفت افزایش پیدا میکند.

*خون جمع آوری شده تقریبا 50 تا 150 میلی لیتر است. که البته بستگی به نوع خونگیری، نوع زایمان، حجم و وزن جفت و… دارد.

بعد از زایمان: در صورت لزوم بعد از زایمان روی خون بندناف آزمایش های لازم انجام سپس فریز و در مکان های مخصوصی نگهداری میشوند.

 

محدودیت های خون بندناف:

  • بزرگترین و مهم ترین محدودیت خون بندناف این است که در برخی موارد یک واحد خون بند ناف برای پیوند به کودک با وزن بالا یا در اکثر مواقع برای یک بیمار بالغ کافی نیست. حداقل میزان سلول مورد نیاز جهت پیوند 20 تا 30 میلیون سلول به ازای هر کیلوگرم وزن بیمار است که بسته به نوع بیماری و تطابق آلل ها تا دوبرابر نیز افزایش پیدا میکند.
  • تعداد سلول های بنیادی خونساز بندناف بسیار کمتر از مغز استخوان است و بسیاری از نمونه های خون بندناف بدلیل تعداد سلول کم غیرقابل استفاده نامیده میشوند، لذت بانک ها سعی بر نگهداری نمونه هایی با شمارش سلولی بالا دارند.
  • نیاز به زمان نگهداری طولانی تر نگهداری بیمار در مرکز پیوند نسبت به مغز استخوان جهت تایید موفقیت پیوند هست.
  • برخلاف استفاده از مغز استخوان که نمونه گیری را میتوان به دفعات تکرار کرد، نمونه گیری خون بندناف یک مرتبه و غیر قابل تکرار است.

 

بانک خون بندناف رویان:

  • بانک خصوصی خون بندناف رویان: در تهران به عنوان دومین بانک در کشور و اولین بانک خصوصی در ایران فعالیت خودرا در سال 1385 شروع کرد .این بانک اطلاعات لازم را در زمینه شرایط مادر و شرایط عقد قرار داد به اطلاع والدین میرساند.
  • بانک دولتی خون بندناف رویان: به عنوان سومین بانک در سال 1388 فعالیت خود را آغاز کرد. این بانک با رضایت والدین خون بند ناف نوزادان را از برخی بیمارستانهای تهران و برخی استانها مانند البرز جمع آوری و نگهداری میکند.

 

 

 

/0 نظرها/توسط

هر آنچه که باید در مورد واکسن HPV بدانیم

واکسن HPV (پاپیلوما‌ویروس انسانی):

 

چرا باید واکسینه شویم؟

واکسن HPV می تواند جلوگیری کند از عفونت حاصل از بعضی انواع پاپیلوماویروس انسانی عفونت HPV می تواند باعث تایپ های مشخصی از سرطان شود شامل:

  • سرطان سرویکس، واژینال در خانم ها
  • سرطان آلت تناسلی در آقایان
  • سرطان مقعد در خانم ها و آقایان
  • سرطان لوزه ها، زبان و پشت گلو در خانم ها و آقایان

همچنین عفونت HPV می تواند باعث زگیل تناسلی شود.

این واکسن می تواند بیش از 90% مانع از سرطان هایی که به دلیل HPV ایجاد می شود، شود.

HPV از طریق تماس پوستی یا جنسی منتقل می شود. عفونت اچ پی وی خیلی شایع است که بیشتر مردم دچار یک تایپ HPV در طول زندگی خود می شوند. بیشتر عفونت های اچ پی وی در طی 2 سال خودبه‌خود از بین می روند اما بعضی از تایپ های HPV طولانی تر خواهند بود و می توانند باعث سرطان نیز شوند.

 

واکسن HPV

این واکسن به طور معمول برای نوجوانان 11 تا 12 ساله توصیه می شود تا اطمینان حاصل شود که از آن ها محافظت می شود قبل از این که در معرض ویروس قرار بگیرند. واکسیناسیون از 9 سالگی تا 26 سالگی برای هر شخصی توصیه می شود. واکسن HPV ممکن است به بزرگسالان 27 تا 45 سال نیز داده شود بر اساس شرایط و موقعیت بیمار و تشخیص پزشک.

بیشتر افرادی که دوز اول واکسن را قبل از 15 سالگی بزنند به 2 دوز واکسن نیاز دارند اما اگر دوز اول واکسن بعد از 15 سالگی باشد باید 3 دوز واکسن زده شود. واکسن HPV ممکن است همزمان با سایر واکسن ها تزریق شود.

 

مطلب پیشنهادی: اطلاعیه سازمان جهانی بهداشت در مورد HPV و سرطان دهانه رحم

 

صحبت های لازم با مراقب بهداشت:

با مراقب بهداشتی که تزریق واکسن را انجام می دهد، صحبت کنید:

  • اگر نسبت به دوز قبلی واکسن HPV واکنش آلرژیکی داشته اید یا درمان آلرژیکی انجام می دهید حتما به پزشک اطلاع دهید.
  • اگر باردار هستید تا بعد از زایمان توصیه می شود که تزریق واکسن انجام نشود.
  • اگر هر مشکل دیگری دارید باید با پزشک مشورت کرده که بنابر تشخیص تزریق واکسن را انجام دهد یا به تعویق بیاندازد.

 

ریسک های واکنش واکسن HPV:

  • درد، سرخی یا ورم در جایی که واکسن تزریق می شود می تواند اتفاق بیافتد.
  • تب یا سردرد

بعضی وقت ها مردم بعد از تزریق واکسن بی هوش می شوند؛ حتما اگر بعد از تزریق دچار سرگیجه یا تاری دید یا زنگ زدن گوش ها شدید به پزشک اطلاع دهید چون ممکن است باعث واکنش های آلرژیک یا سایر صدمه ها یا حتی مرگ شود.

 

اگر مشکل جدی وجود داشته باشد چه؟

واکنش های آلرژیک می تواند بعد از تزریق واکسن و وقتی که فرد مکان را ترک کرده است رخ بدهد اگر شما نشانه هایی مثل: ورم صورت یا گلو، یا تنفس سخت، ضربان قلب تند، سرگیجه یا ضعف داشتید حتما به پزشک مراجعه کرده یا با اورژانس تماس بگیرید تا مشکل حل شود.

 

منبع:

cdc.gov

 

 

/0 نظرها/توسط

اطلاعیه سازمان بهداشت جهانی در خصوص HPV و سرطان دهانه رحم

سازمان WHO اعلام کرده است:

سرطان دهانه رحم می‌تواند به عنوان نخستین سرطان برای همیشه در جهان ریشه‌کن شود اگر، ۹۰% دختران واکسینه شوند، ۷۰% زنان غربالگری شوند و ۹۰% زنان مبتلا درمان را دریافت کنند

سالانه بیش از ۳۰۰ هزار زن در جهان بر اثر سرطان دهانه رحم می‌میرند که ۹۰% این مرگ‌ها در فقیرترین کشورهای جهان رخ می‌دهند

با رسیدن به هدف ۹۰-۷۰-۹۰ تا سال ۲۰۳۰، کاهش قابل توجه موارد ابتلا و مرگ ناشی از سرطان دهانه رحم قابل تحقق است

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) شایع‌ترین عفونت منتقله از راه رابطه جنسی و عامل تقریبا همه موارد سرطان دهانه رحم است

واکسن HPV ایمن است و از ابتلا به سرطان دهانه رحم پیشگیری می‌کند. WHO تزریق دو دوز از این واکسن را برای همه دختران ۹ تا ۱۴ سال توصیه می‌کند. واکسن HPV بسیار موثر است و می‌تواند از ۹۰% موارد HPV پیشگیری کند

در سال ۲۰۲۰ فقط ۱۳% از دختران ۹ تا ۱۴ سال علیه HPV واکسینه شدند. حدود دو سوم از بار بیماری سرطان دهانه رحم در جهان مربوط به حدود ۸۰ کشور است که هنوز واکسیناسیون را آغاز نکرده‌اند

 

منبع:

سازمان بهداشت جهانی

/0 نظرها/توسط

معرفی کامل واکسن سینوفارم

معرفی کامل واکسن سینوفارم

واکسن سینوفارم مبتنی بر یک ویروس غیرفعال است. شرکت سینوفارم این واکسن را با همکاری موسسه ویروس شناسی ووهان و موسسه محصولات بیولوژیکی توسعه داده است.سینوفارم از نوع واکسن هایی است  که واکسن های غیرفعال نیز نامیده می شوند.

کشور سازنده: چین

کمپانی سازنده: سینوفارم

نوع واکسن: ویروس غیر فعال

تعداد دوز (تزریق): 2 نوبت

فاصله بین دو نوبت: 28 روز

کاربرد گروه سنی: بالای 18 سال

اثر بخشی واکسن: 79%

 

افرادی که نباید واکسن سینوفارم را تزریق کنند:

  • افرادی که سابقه آلرژی به این واکسن را دارند.
  • افرادی که سابقه واکنش های حساسیتی و یا بیماری مزمن شدید دارند.
  • افرادی که دچار بیماری حاد متوسط تا شدید (با یا بدون تب) هستند تا زمان بهبودی، ممنوعیت مصرف واکسن دارند.
  • خانم ها در دوران بارداری و شیردهی

افرادی که باید با احتیاط و با مشورت پزشک واکسن سینوفارم بزنند:

  • افراد مبتلا به اختلالات انعقادی و یا کاهش پلاکت خون، با نظر پزشک معالج واکسیناسیون انجام دهند و بعد از تزریق واکسن باید مراقب محل تزریق (از نظر خونریزی) باشند.
  • افراد با بیماری هموفیلی، بعد از تزریق فاکتور انعقادی واکسن بزنند.
  • افرادی که صرع، بیماری های عصبی پیشرونده و یا سابقه گیلن باره را دارند حتما با پزشک خود مشورت کنند.

 

عوارض واکسن سینوفارم:

عوارض خیلی شایع: درد در محل تزریق

عوارض شایع: تب موقت، احساس ضعف، سردرد، تورم و قرمزی و سفتی و خارش در محل تزریق، اسهال

عوارض ناشایع: راش پوستی در محل تزریق، تهوع و استفراغ، خارش در محل غیر از تزریق، درد عضلانی، درد مفاصل، خواب آلودگی و گیجی

 

اقدامات لازم بعد از تزریق واکسن :

  •  بعد از تزریق واکسن تا 30 دقیقه در مرکز واکسیناسیون بمانید.
  • در صورت بروز علائم خفیف مانند درد، تب و آبریزش بینی از مسکن مانند استامینوفن یا آنتی هیستامین استفاده کنید و در صورت بروز عوارض شدید با مرکزی که واکسن تزریق شده تماس بگیرید.

 

 

مطلب پیشنهادی: معرفی کامل واکسن آسترازنکا

 

 

/0 نظرها/توسط

معرفی کامل واکسن آسترازنکا

معرفی کامل واکسن آسترازنکا

واکسن آسترازنکا یک واکسن کووید-۱۹ است که توسط دانشگاه آکسفورد و شرکت آسترازنکا توسعه داده شده و از طریق عضلانی تزریق می‌شود. این واکسن، با استفاده از آدنو ویروس به عنوان ناقل ویروسی ساخته شده‌است.

کشور سازنده: کره جنوبی

نوع واکسن: ds DNA ویروس غیرفعال

تعداد دوز (تزریق): 2 نوبت

فاصله بین دو نوبت: 12 هفته

کاربرد گروه سنی: بالای 18 سال

اثر بخشی واکسن: 63%

 

افرادی که نباید واکسن آسترازنکا تزریق کنند:

  • افرادی که سابقه واکنش های حساسیتی (آنافیلاکسی) دارند.
  • افرادی که تب بالای 38 درجه دارند.
  • افرادی که به دنبال تزریق نوبت اول دچار هر نوع عارضه شدید شده اند منع مصرف نوبت دوم واکسن را دارند.

 

افرادی که باید با احتیاط و مشورت با پزشک واکسن بزنند:

  • در افرادی که مبتلا به بیماری خونریزی دهنده یا اختلال انعقادی (هموفیلی) هستند یا داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقادی) مصرف می کنند، واکسیناسیون باید در ساعت های اول پس از دریافت فاکتورهای انعقادی انجام شود و محل تزریق حدود 30 دقیقه تحت فشار قرار داده شود.
  • افرادی که ضعف سیستم ایمنی یا بیماری اتوایمیون دارند باید با پزشک معالج خود مشورت نمایند.

عوارض شایع واکسن آسترازنکا:

عوارض موضعی مانند درد، گرمی و خارش محل تزریق، احساس کسالت عمومی، احساس خستگی، سرگیجه، تب و لرز، سردرد، تهوع، درد مفاصل یا عضلات

 

اقدامات لازم بعد از تزریق واکسن آسترازنکا:

  •  بعد از تزریق واکسن تا 30 دقیقه در مرکز واکسیناسیون بمانید.
  • در صورت بروز علائم خفیف مانند درد، تب و آبریزش بینی از مسکن مانند استامینوفن یا آنتی هیستامین استفاده کنید و در صورت بروز عوارض شدید با مرکزی که واکسن تزریق شده تماس بگیرید.

مطلب پیشنهادی: معرفی کامل واکسن سینوفارم

 

 

/0 نظرها/توسط